Rust in mijn hoofd, maar niet bij Gizmo

Uiteindelijk heb ik van 3 juli tot half september in het Sonesta gezeten. Even lekker genoten van de luxe dat m'n bedje iedere dag opgemaakt werd, m'n kamer en badkamer schoon gemaakt werden, een goed ontbijt en een maaltijd 's avonds en af en toe een shisha aan de rand van het zwembad.

Ondertussen waren m'n meubels verkocht en zouden vlak voor vertrek opgehaald worden.
En al dacht ik van de zorgen verlost te zijn, niets was minder waar.
Ik ben op een dinsdag het Sonesta ingegaan en op woensdagavond, nadat ik van het vliegveld terug kwam kreeg ik een telefoontje van Mairi, degene die Gizmo en Stitch in huis heeft. Ik dacht dat ze zou bellen om te zeggen dat ze het al prima naar de zin hebben.
Maar helaas, dat was dus niet zo. Gizmo was via een gat in de muur (bijna tegen het plafond aan) ontsnapt en was de straat op. Ze waren nog nooit buiten geweest en Mairi was vreselijk ongerust en in tranen.
Ik wist ook niet precies wat ik kon doen, dus we besloten dat ze maar wat eten voor de deur moest zetten en hopen dat hij de weg terug kon vinden.

Op donderdagmiddag belde ze weer. Ik zat nog in kantoor en de situatie was nog hetzelfde. Ik besloot dus om 5 uur maar naar haar toe te gaan en heb daar een half uur door de straat gelopen en Gizmo geroepen.
Gelukkig zien ze ons buitenlanders daar toch al voor vreemde wezens aan, dus dat ik mezelf een half uur lang belachelijk liep te maken heeft voor hen waarschijnlijk alleen maar bevestigend gewerkt ;)
Helaas hielp het niet Gizmo te vinden.
Rond een uur of 10 's avonds belde Mairi om te vertellen dat Gizmo voor de deur zat! Vermoedelijk heeft ie toch m'n stem gehoord en is terug gegaan naar waar hij het laatst was. Gelukkig niet naar mijn huis, tenslotte was hij nooit eerder buiten geweest en had dat waarschijnlijk toch niet kunnen vinden.
Opgelucht ging ik naar bed.

Op vrijdag belde ze weer. Ze zat met Gizmo bij ACE, het dierenziekenhuis. Hij was helemaal van slag en hij kreeg valium mee om rustig te worden.
Maar helaas, op zaterdag zat ze weer met hem bij ACE. Hij was helemaal nat van het zweet. Tenminste, dat dacht ze. Bij nader onderzoek bleek dat hij z'n urine niet binnen kon houden en de controle kwijt was. Ook wilde hij niet eten, drinken en z'n broertje Stitch moest hij ook niks van hebben.
Ze hebben hem daar gehouden voor observatie en ik ben daar op maandag op ziekenbezoek gegaan. Er zat nog niet veel verandering in en de vraag begon al te rijzen wat te doen als hij z'n urine echt niet onder controle kon houden voor lange tijd. Toen ik bij hem was probeerde hij op te staan en hij waggelde naar een andere hoek in de bench waarin hij zat. En hij nam warempel een slokje water! Ook de dierenarts was blij dit te zien, want dat had hij nog niet gedaan in die dagen dat hij daar was.
Langzaam begon hij weer op te krabbelen en Mairi is werkelijk iedere dag langs gegaan en me op de hoogte gehouden.
Eindelijk na een hele week had hij z'n urine onder controle en mocht hij naar huis!
Groot feest en ben meteen 's middags langs gegaan. Hij lag prinsheerlijk midden op het bed bij Mairi thuis.

Vanaf dat moment is het alleen maar goed gegaan met ze en hebben ze een heerlijk thuis. Dat is voor mij echt een enorme opluchting en aangezien ze bij een vriendin zitten blijf ik mooi op de hoogte van alles en soms krijg ik foto's toegestuurd.